உயிருள்ளவரை உஷா (Uyirullavarai Usha)

This story is part of the உயிருள்ளவரை உஷா series

எனது பெயர் சந்திரசேகர்; சுருக்கமாக சந்துரு. வயது 21. தற்போது ஹைதராபாத் நகரில் ஒரு மென்பொருள் நிறுவனத்தில் நெட்வொர்க் இஞ்சினியராகப் பணிபுரிந்து வருகின்றேன். எனது பூர்வீகம் தஞ்சை மாவட்டம் நன்னிலம் என்றாலும் அப்பா, அம்மா, அக்கா மூவரும் சென்னையில்தான் வசித்து வருகிறார்கள்.

அப்பா வைரவனுக்கு வயது 50; தபால்துறையில் பணி. ஐந்தாறு வருடங்களுக்கு முன்பு சென்னைக்குக் குடிபெயர்ந்ததும் புதிதாக குடிப்பழக்கத்துக்கு ஆளானார். அதன்பின்னர், மொடக்குடியராகவே மாறி விட்டார்.

அம்மா உஷாவுக்கு வயது 45. பொறுப்புள்ள குடும்பத் தலைவி. பி.எஸ்.சி நர்சிங் படித்திருக்கிறாள். சென்னைக்கு வந்தபிறகு அவளது கல்வி அனுபவத்துக்கு ஏற்றவாறு ஒரு பெரிய மருத்துவமனையில் நர்சிங் சூபரிண்டெண்ட் வேலை பெற்று பணி புரிந்து வருகிறாள்.

அக்கா சுமதியின் வயது 24. திருமணத்துக்காக அம்மா மும்முரமாக ஜாதகம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள். ஆனால், வருகின்ற வரனையெல்லாம் சுமதி ஏதாவது ஒரு காரணம் சொல்லி தட்டிக்கழித்து வருகிறாள். ஏதாவது காதல் பிரச்சினையாக இருக்குமோ என்று பலமுறை அம்மா வற்புறுத்திக் கேட்டும் ‘அப்படியெல்லாம் ஒன்றுமில்லைம்மா. எனக்குப் பிடிக்கிற மாதிரி யாரும் இன்னும் வரலை,’ என்று சொல்லி விட்டாள்.

அம்மா, அக்கா இருவரையும் வருணிக்கத் தெரியவில்லை என்பதால், ஓரளவு புரிந்து கொள்ளுமளவுக்கான ஒப்பீட்டை மட்டும் சொல்லி விடுகிறேன். அம்மா உஷா அப்பாவைக் காட்டிலும் சற்றே உயரம். ஒரு சாயலில் ஹிந்தி நடிகை தபுவைப் போல இருப்பாள். நல்ல நிறம். பெரும்பாலும் விரும்பி உடுத்துவது எளிமையான காட்டன் புடவைகளே என்றாலும், வீட்டில் நைட்டியில் வலம் வருவாள்.

அக்கா சுமதி கொஞ்சம் அப்பா ஜாடை என்றாலும் அப்பாவைக் காட்டிலும் குள்ளம். ஆனால், தமிழ் சீரியல்களில் நடிக்கிற சுஜிதாவைப் போல இருப்பாள். சேலையூரில் ஒரு மென்பொருள் நிறுவனத்தில் பணி செய்து கொண்டிருக்கிறாள். ஷிஃப்ட் முறையில் பணிசெய்ய வேண்டிய கட்டாயம் அவளுக்கு இருந்தது.

மாதம் ஒரு முறை அல்லது இரு முறை நான் சென்னைக்குச் சென்று ஓரிரு நாட்களைப் பெற்றோருடன் செலவிடுவது வழக்கம். ஆனால், சென்றதுமே என் குடிகார அப்பாவின் கொட்டத்தைப் பார்த்து ‘ஏன் வந்தோம்?’ என்று நொந்துகொண்டு, வேதனையுடனும் கோபத்துடனும் திரும்பிச் செல்வது வழக்கம்.

மாம்பலம் போஸ்டல் காலனியில் எங்களது வீடு அமைந்திருந்தது. அம்மா, அக்கா இருவருமே ஷிஃப்டில் பணிபுரிகிறவர்கள் என்பதால், எங்கள் நால்வரிடமுமே தனித்தனியாக சாவி இருக்கும். எப்போது சென்னைக்கு வருவதாக இருந்தாலும் முன்கூட்டியே தகவல் அளித்துவிட்டுத்தான் வருவதை நான் வழக்கமாக வைத்திருந்தேன்.

பொதுவாக வெள்ளிக்கிழமையன்று நள்ளிரவில் ஹைதராபாத்தில் விமானம் பிடித்து அதிகாலையில் சென்னையடைந்து வீடு சென்று சேர்வேன். அம்மா, அக்கா வேலைக்குச் சென்றிருந்தால், ஹாலில் பாய்விரித்துப் படுத்துறங்கும் அப்பாவுக்கு நான் வந்து, கதவைத் திறந்து உள்ளே போவது எதுவுமே தெரியாமல் போதையில் குறட்டைவிட்டு தூங்கிக் கொண்டிருப்பார்.

’எப்படியோ இருக்க வேண்டிய குடும்பம் இப்படியா இருக்கணும்?’ என்று அம்மா அடிக்கடி நொந்து கொள்வாள். ‘சீக்கிரமே சென்னையில் ஒரு வேலை தேடிக் கொண்டு வந்து விடுகிறேன் அம்மா,’ என்று சமாதானப்படுத்துவேன்.

உண்மையில் சென்னையில் எனக்கு வேலைவாய்ப்புக்குப் பஞ்சமே இல்லை என்றாலும், அப்பாவின் மீதிருந்த எரிச்சல் காரணமாகவும், தற்போது பணிபுரியும் நிறுவனத்தில் விரைவில் எனக்கு பதவி உயர்வு கிடைப்பதற்கான வாய்ப்பு இருந்ததாலும் நான் பெரிதாக முயற்சி எதுவும் செய்யவில்லை என்பதே உண்மை.

இப்படி எங்களது வாழ்க்கை இயந்திரகதியில் நடந்து கொண்டிருந்தபோதுதான், என் அம்மா, அக்கா இருவர் மீதான எனது கண்ணோட்டத்தையும் மாற்றியமைத்த சில சம்பவங்கள் எங்களது வீட்டில் நடந்தேறின. கதை இங்கிருந்துதான் தொடங்குகிறது.

கடந்த அக்டோபர் மாதம் அப்பா-அம்மாவின் 25வது திருமண நாள் வந்தது. ஆயிரம் மனக்குமுறல் இருந்தாலும், அந்த நாளை விமர்சையாகக் கொண்டாடலாம் என்று நானும் அக்காவும் ரகசியமாகத் திட்டம் போட்டிருந்தோம். ஆனால், அம்மா அதற்குக் கொஞ்சம்கூட ஒப்புக் கொள்ளவில்லை.

‘இந்த மனுசனோட குடித்தனம் நடத்துறதே பெரிய விஷயம். இதுல எதுக்குடா கொண்டாட்டமும் கூத்தும்? அனாவசியமா காசைக் கரியாக்கிட்டு வந்து நிக்காதே! எனக்குக் கெட்ட கோபம் வந்திடும்,’ என்று போனில் அழைத்து கண்டிப்பாகச் சொல்லி விட்டாள். இதில் எனக்கும் என் அக்காவுக்கும் மிகுந்த ஏமாற்றம்தான்.

ஆனால், நாள் நெருங்க நெருங்க எனக்கு இருப்புக் கொள்ளவில்லை. அப்பா எப்படியிருந்தாலும் சரி, ஒரு மகன் செய்ய வேண்டிய கடமையைச் செய்யாமல் இருப்பது தவறு என்று பட்டது. ஆகவே, என் அம்மாவுக்கோ அக்காவுக்கோ தகவல் கொடுக்காமல், சென்னைக்குப் போயே தீர்வது என்று முடிவு செய்தேன்.

அதன்படி, கூடுதலாக இரண்டு நாட்கள் லீவு போட்டுக்கொண்டு, வழக்கம்போல நள்ளிரவு விமானத்தைப் பிடித்து சென்னையை அடைந்தேன். வழக்கம்போல என்னிடமிருந்த சாவியைப் பயன்படுத்தி வீட்டுக்குள் நுழைந்து எனது அறைக்குள் நுழைந்து சில நிமிடங்களில் உறங்கியும் போனேன்.

சிறிது நேரத்தில், கதவு திறக்கப்படுகிற சத்தம் கேட்டுக் கண்விழித்தேன். ஓரிரு நொடிகளிலே ஆண்குரல்களும், பெண்குரலும் கலவையாகக் கேட்கத் தொடங்கின. பெண்குரல் என் அம்மாவுடையது என்பதைக் கண்டுபிடிக்க எனக்கு அதிக நேரம் பிடிக்கவில்லை. ஆனால், ஆண்குரல்கள்..?

“சாக்கடைப் பக்கத்துல விழுந்து கிடந்தாரு. தூக்கிட்டு வர்றதுக்குள்ளே போதும் போதும்னு ஆயிடுச்சு,” என்ற குரல் அனேகமாக செக்யூரிட்டி குமரேசனின் குரலாக இருக்கலாம் என்று ஊகித்தேன்.

“வீட்டுலயே குடிச்சிட்டுத் தூங்கலாமில்ல?” என்று கேட்ட குரலும் பரிச்சயமானதாகவே தோன்றியது. எலெக்ட்ரீஷியன் அப்புக்குட்டன்.

”சரி சரி, இவரை அப்படியே பாத்ரூம் வரைக்கும் தூக்கிட்டு வந்திடுங்களேன்,” என்று கெஞ்சிய குரல் என் அம்மாவுடையது.

அடுத்த சில நிமிடங்களுக்குக் குழப்பமாக சில சத்தங்கள் கேட்டன. பாத்ரூம் கதவு திறக்கப்படுவதும், ஷவரிலிருந்து தண்ணீர் கொட்டுவதும் கேட்டன. பிறகு,

“அப்படியே சோபாவுல படுக்க வையுங்க,” என்று அம்மா உத்தரவிடுவதையும் கேட்டேன். இதற்கு மேலும் அறையிலேயே இருப்பது தவறு என்று எண்ணி கதவைத் திறந்து வெளியேற நான் முயல்வதற்கு முன்பு…

“ஏய் அப்புக்குட்டா! என்ன பண்றே? எடு கையை!” என்று அம்மா சிணுங்குவது கேட்டது.

“மேடம்! உங்க புருசனைவிட நீங்கதான் சொட்டச் சொட்ட நனைஞ்சிருக்கீங்க! உங்களை இந்தக் கோலத்துல பார்த்தப்புறமும் எங்களால சும்மாயிருக்க முடியுமா?” என்று குமரேசன் சொல்லிச் சிரிப்பதைக் கேட்டதும் எனது மூளைக்குள் ஜிவ்வென்று ரத்தம் ஏறியது.

“அடப்பாவிங்களா! இதுக்குத்தான் போன் பண்ணி வரவழைச்சீங்களாடா?”என்று அம்மா சிரிப்பதையும் கேட்க முடிந்தது. அதன் தொடர்ச்சியாக சில முக்கல் முனகல் சத்தங்கள் கேட்கத் தொடங்கின. எனது இதயம் துடிப்பதை நிறுத்தியது. அம்மாவா இப்படி?

கதவைத் திறந்து, மெதுவாகத் தரையில் தவழ்ந்தபடி எனது அறையிலிருந்து ஹாலை நோக்கி நகர்ந்து போனேன். ஹாலில் நான் பார்த்த காட்சி என்னை அதிர்ச்சியில் உறைய வைத்தது.

அம்மாவைப் பின்பக்கத்திலிருந்து அப்புக்குட்டன் இறுக்கமாகத் தழுவியபடி, அவளது முகத்தைத் தன்பக்கம் திருப்பி, அவளது உதடுகளைக் கவ்விச் சுவைத்துக் கொண்டிருந்தான். அம்மாவின் முந்தானை சரிந்து கிடக்க, அப்புக்குட்டனின் இரண்டு கைகளும் அம்மாவின் இரண்டு முலைகளையும் பிடித்துக் கசக்கிக் கொண்டிருந்தன.

முருகேசன் அம்மாவுக்கு முன்னால் மண்டியிட்டு அமர்ந்து அவளது புடவை கொசுவத்தை இழுத்து, அவளது புடவையைக் களைந்தான். பிறகு, மின்னல்வேகத்தில் அம்மாவின் பெட்டிக்கோட்டை அவிழ்த்து விட, அம்மாவின் தொடைகள் பளபளவென மின்னலடித்தன.

பிறகு முருகேசன் அம்மாவின் பேன்ட்டீஸையும் இறக்கி அவிழ்த்தபோது, புசுபுசுவென்று மயிர்படர்ந்திருந்த அம்மாவின் கூதிமேட்டை முதன்முறையாகப் பார்த்த அதிர்ச்சியில் நான் சிலையானேன்.

அப்புக்குட்டனின் முத்தத்திலிருந்து விடுபட்ட அம்மா, “ஓவராப் போகாதீங்கடா, அவரு முழிச்சுக்கப் போறாரு!” என்று கிசுகிசுப்பதையும் என்னால் கேட்க முடிந்தது.

“யாரு உங்க புருசனா? குத்தால அருவியிலே குளிப்பாட்டினாலும் தெளியாத அளவுக்குக் குடிச்சிருக்காரு,” என்று அப்புக்குட்டன் சொல்ல, முருகேசன் அம்மாவின் பிளவுஸின் கொக்கிகளை அவிழ்க்கத் தொடங்கினான்.

“அடப்பாவிகளா, உங்களுக்கு இடம் கொடுத்தது தப்பாப் போச்சே,” என்று அம்மா செல்லமாகச் சிணுங்கினாலும், அவர்களது விளையாட்டில் அம்மா லயித்திருப்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. மீள முடியாத அடுத்தடுத்த அதிர்ச்சியில் மூழ்கியிருந்த எனக்குக் கைகால் ஓடவில்லை. நடப்பதை வேடிக்கை பார்ப்பதைத் தவிர எனக்கு வேறோன்றும் தோன்றவில்லை.

முருகேசன் அம்மாவின் பிராவை அவிழ்த்ததும், அப்புகுட்டன் அவளது இடதுமுலையை வாய்க்குள் இழுத்துக் கவ்வினான். அவனது வலது கை அம்மாவின் குண்டித்துளைக்குள் அழுந்துவதை என்னால் பார்க்க முடிந்தது. அதே சமயம் முருகேசன் அம்மாவின் வலதுமுலையைச் சூப்பியவாறே, அம்மாவின் புழைக்குள் விரலைவிட்டுக் குத்த ஆரம்பித்தான்.

“ஆஹ்..ஹ்ஹ்ஹ்ஹா! சண்டாளப்பாவிங்களா…டேய்ய்ய்ய்,” என்று அம்மா முனக ஆரம்பித்தாள்.

சட்டென்று எனக்கு ஒரு விஷயம் புரிபட்டது. எனக்கு எழுச்சி ஏற்பட்டு, எனது பூல் ஜட்டிக்குள் வீறுகொண்டு எழுந்து நிற்பதை உணர்ந்தேன். அதே சமயம்…

“உஷ்ஷ்ஷா….!”

சோபாவில் படுக்கப்போடப் பட்டிருந்த அப்பா போதையில் அனற்றினார்.

“டேய் அவரு மொனகராருடா!” அம்மா பதறினாள். “வாங்கடா ரூமுக்குள்ளே போயிடலாம்.”

அவர்கள் அங்கிருந்து நகர்ந்தால் என்னைப் பார்த்துவிடக் கூடும் என்பதால், வந்ததைப் போலவே பின்னால் நகர்ந்து எனது அறைக்குள் நுழைந்தேன்.

இருட்டாக இருந்த எனது அறையிலிருந்து பார்த்தபோது, அம்மா அப்புக்குட்டனையும் குமரேசனையும் தனது அறைக்குள் அழைத்துப் போவதையும், உள்ளே போகிறவரைக்கும் அந்த இரண்டு ஆண்களும் அம்மாவின் உடம்பைக் கைகளால் பதம் பார்த்துக் கொண்டிருந்ததையும் கவனித்தேன்.

அம்மா கதவைச் சாத்தி உள்ளே தாளிட்டபிறகு, இனி உள்ளே நடப்பதைப் பார்க்க வழியில்லை என்பது எனக்குப் புரிந்தது. ஆனால், என்ன நடந்து கொண்டிருக்கும் என்பது எனக்கு முழுமையாகவே புரிந்தது.

அதை ஊர்ஜிதப்படுத்துவதுபோல அடுத்த ஒரு மணி நேரத்துக்கு அம்மாவின் அறையிலிருந்து கூச்சலும் சிரிப்பும் முக்கலும் முனகலும் இடைவிடாமல் கேட்டுக்கொண்டிருந்தது.

என்னால் நம்ப முடியவில்லை. “அம்மாவா இப்படி?”

(தொடரும்)